تعریفی از روزمرگی و زندگی با تکنولوژی با تمامی چالش ها 🔐🛜

 
🍂⚡🌦️

چشم‌هایم دیگر آب نمی‌آید.  
نه چون دل ندارد،  
نه چون ناراحت نیست،  
بلکه چون سال‌هاست که اشک‌ها خشک شده،  
و فقط گریه‌های بی‌صدا باقی مانده است.  
همین‌جوری، توی تاریکی،  
در گوشه‌ی یک اتاق کوچک،  
با یک موبایل قدیمی،  
و یک قلب شکسته که هنوز می‌تپد.

من جوانی هستم که به دنیا آمدم با دست خالی،  
و تا حالا با دست خالی زندگی کردم.  
نبودم مهم برای سیستم،  
نبودم اولویت برای دولت،  
نبودم شغل، نبودم فرصت،  
فقط بودم… یک جوانِ زائد.

اما من زائد نیستم.  
من دستم را بالا می‌آورم.  
من صدام را بلند می‌کنم.  
من اینجا هستم،  
نه برای گریه،  
نه برای التماس،  
نه برای آه و ناله،  
بلکه برای اینکه بگویم: من هنوز می‌توانم!

سال‌هاست که کار می‌کنم،  
نه برای پول،  
نه برای شهرت،  
بلکه برای اینکه یک روز بتوانم بگویم:  
"من هم مثل بقیه زندگی کردم."  
از صبح تا شب،  
از شب تا صبح،  
با دست‌های لرزان،  
با چشمانی خسته،  
با قلبی که هر روز یک بار می‌میرد و دوباره زنده می‌شود.

من جوانی هستم که هر روز صبح از خواب بیدار می‌شوم  
و به آینه نگاه می‌کنم و می‌پرسم:  امروز دوباره امید داشته باشم؟
و هر روز، با لرزشی در صدا، جواب می‌دهم:  
بله… باید.

اما دیگر تنها نمی‌خواهم باشم.  
دیگر نمی‌خواهم هر شب بخوابم با این فکر که فردا چه خواهد بود.  
دیگر نمی‌خواهم با این همه توان، این همه عشق، این همه آرزو،  
مثل یک سایه در گوشه‌ی زندگی بمانم.

من یک فضا ساختم.  
نه برای سود،  
نه برای پول،  
نه برای شهرت،  
بلکه برای نفس کشیدن.  
کافه پارسیان  
یک اسم ساده،  
اما یک معنای بزرگ.  
جایی که یک فنجان قهوه،  

معنای یک همدلی می‌دهد.  
جایی که یک خرید،  
معنای یک حمایت می‌شود.  
جایی که یک لایک،  
معنای یک دیدمت می‌دهد.

هر فنجان قهوه‌ای که می‌خری،  

نه فقط به من کمک می‌کنی،  
به تمام جوانانی که مثل من،  
هر روز با سیستم می‌جنگند،  
می‌گویی: شما هم مهم هستید.
می‌گویی: من نمی‌بینم تان، اما باور دارم به شما.
می‌گویی: من هم با شما هستم.

این فقط یک کافه نیست.  

این صداست.  
صدای جوانی که خفه شده بود.  
صدای زندگی که می‌خواهد دوباره شروع شود.  
صدایی که می‌گوید:  
ما نمی‌خواهیم بمانیم، می‌خواهیم برویم جلو!  

ما نمی‌خواهیم دریافت کنیم، می‌خواهیم بسازیم! 

ما نمی‌خواهیم بمانیم، می‌خواهیم بدرخشیم!

اما من نمی‌توانم تنها این کار را بکنم.  
دیگر نمی‌توانم با دست‌های لرزان،  
این بار را بکشم.  
نیاز دارم که دست تو را بگیرم.  
نه به عنوان یک خیر،  
نه به عنوان یک نیکوکار،  
نه به عنوان کسی که "رحم" می‌کند،  
بله به عنوان یک انسان،  
که به انسان دیگر می‌گوید:  
تو هم ارزش داری.

هر کسی که این متن را می‌خواند،  
باید یک لحظه بایستد،  
چشمانش را ببندد،  
و به خودش بگوید:  
آیا من هم می‌توانم یک تغییر باشم؟

بله.  
می‌توانی.  
فقط یک فنجان قهوه.  
فقط یک لایک.  
فقط یک فالو.  
فقط یک پیام: "من از تو حمایت می‌کنم."

این فقط یک خرید نیست.  
این یک فریاد است.  
فریاد جوانی که می‌خواهد زنده بماند.  
فریاد زمینی که می‌خواهد بارور شود.  
فریاد قلبی که می‌خواهد دوباره بزند.

اگر هنوز انسان هستی،  
اگر هنوز احساس داری،  
اگر هنوز آتشی در دلت می‌سوزد،  
حالا وقت آن است که دست بدهی.  
نه برای من،  
برای خودت.  
برای آن روزی که می‌خواهی به فرزندت بگویی:  
در تاریکی، من هم یکی از کسانی بودم که دست داد.

و در شبکه‌های اجتماعی، کافه پارسیان را جستجو کن.  
هر فالو، هر کامنت، هر اشتراک،  
یک گام به سوی زنده ماندن است.

🏠 املاک: ویلا، باغ، زمین — خرید، فروش، رهن، اجاره، تهاتر.  ( همکاری با تمامی مشاورین املاک و سازندگان ساختمان)
ما فقط ملک نمی‌فروشیم، فرصت می‌فروشیم.  ( همکاری با تمامی مشاورین املاک)
🚗 خودرو:  خرید، فروش، معاوضه  راهی برای نفس کشیدن.  ( همکاری با خریداران و فروشندگان خودرو)
وقتی ماشینی داری، یعنی آزادی داری.  
💰 سرمایه‌گذاری: بورس، طلا، ارز دیجیتال — فرصتی برای رهایی.  ( کد معرف یا با ثبت شماره همراه معتبر شما در پنل های پلکان مفید ( ۵۰ نفر ) و فارابیز فارابی ( نامحدود)
نه برای ثروت، برای زنده ماندن.  
🛡️ بیمه: امنیتی برای فردایت.  ( ازکی سلر و کاریزمن | حضوری | آنلاین)
چون فردا نباید ترسناک باشد.  
📣 تبلیغات:‌ از ۲ تا ۱۰ میلیون تومان  
اما ارزشش بیشتر از همه‌ی پول‌های دنیاست:  
ارزشش، حمایت توست.

اگر این متن را خواندی و قلبت حرکت نکرد،**  
چشمان‌ ات را ببند.  
دوباره بخوان.  
تا جایی که صدای گریه‌ ات را بشنوی.  
تا جایی که فریاد بزنی:  
نه! این جوان نباید تنها بمیرد!

این آخرین صداست  
آخرین نفس
آخرین فرصت

حالا دیگر دست توست
یا می‌گیری دست من،  
یا می‌بینی من می‌افتم

کافه پارسیان — جایی که قهوه، معنای ایستادگی می‌دهد.
و تو، می‌توانی معنای امید باشی.

💛🧡❤️ جهت حمایت از این جوان در حال غرق میخواهی غریق نجاتم شوی 🥰 ادامه مطلب مراجعه فرمایید 😔 🖤 💚🩵💙

در این روزگارِ سیاه و بی‌رحم، که هر ثانیه‌اش مثل یک شلاقِ خون‌آشام به پوستِ وجودم می‌خورد، دیگر حتی نمی‌دانم کجا را بگیرم، کجا را رها کنم. قلبم، مثل شیشه‌ای شکننده، زیر وزنِ فقر و بدبختی خرد شده؛ هر ضربه‌ی جدید، قطعه‌ای دیگر از آن را می‌پاشاند. نفس‌هایم، دیگر نفس نیستند، بلکه جوششِ دردی است که هیچ کلامی نمی‌تواند بیان کند. دردی که حتی آسمان هم نمی‌تواند ببیند، و زمین هم از دیدنش وا می‌ماند.

وقتی اقتصاد، مثل یک هیولایِ خون‌خوار، از عمق تاریکی به من نگاه می‌کند، من فقط یک انسان شکسته‌ام که دیگر نمی‌داند امید چیست. هر روز که می‌گذرد، دردی عمیق‌تر از دیروز، وجودم را می‌فشرد؛ زخم‌های روحم چنان عمیق‌اند که حتی خودِ درد هم از لمس‌شان می‌ترسد. در این تاریکیِ مطلق، هیچ ستاره‌ای نیست که راه را نشان دهد، هیچ صدایی نیست که گوش کند، هیچ دستی نیست که دستم را بگیرد.

هر روز صبح، با شرمِ ناامیدی از خواب برمی‌خیزم؛ شرمی که از دیدن خودم در آینه سر می‌زند، چون می‌دانم دیگر نمی‌توانم برای خودم، برای عزیزانم، چیزی انجام دهم. زندگی، مثل زهری سیاه، در گلویم فرو رفته و هر لحظه، کمی بیشتر می‌سوزاند. آرزوهایی که روزی پررنگ و زنده بودند، امروز، مثل برگ‌های پژمرده، یکی یکی از شاخه‌ی وجودم سقوط کرده‌اند. تنها چیزی که اکنون باقی مانده، عدالت است؛ عدالتی که در دل تاریکی‌ها گم شده، و من، تنها عدالت‌خواهی که دنیا را فراموش کرده.

رویاهایی که روزی سیاه و سفید بودند، امروز فقط سیاه‌اند. سفیدی‌ها، مثل خاطراتِ دور، در میان مه‌های تلخِ زندگی گم شده‌اند. هر روز، مثل یک زخمِ تازه، روی زخم‌های قدیمی باز می‌شود؛ و خونِ ناامیدی، از هر لایه‌ی وجودم می‌ریزد. در این میان، تنها چیزی که می‌ماند، التماس است؛ التماسِ یک انسان شکسته، که دیگر نمی‌تواند صدایش را برساند، اما هنوز امیدوار است که کسی، گوش کند.

کافه پارسیان ، نه فقط یک نام، بلکه آخرین فریادِ قلب من است؛ فریادی برای رهایی، برای نفسی تازه، برای یک شانسِ دیگر. خدماتی که ارائه می‌دهم، نه برای سود، بلکه برای زنده‌کردن امیدی کوچک در قلبِ تاریکی‌هاست:

املاک : ویلا، باغ، زمین؛ خرید، فروش، رهن، اجاره، تهاتر...  

-خودرو : خرید، فروش، معاوضه؛ راهی برای نفس کشیدن.  

-سرمایه‌گذاری : بورس، طلا، ارز دیجیتال؛ فرصتی برای رهایی.  

بیمه : امنیتی برای فردایی که شاید دیگر نبینمت.  

تبلیغات : از دیوار تا شیپور، همه‌جا، با صدای دردِ وجودم فریاد می‌زنم.

اما این همه، اگر کسی نباشد که دستم را بگیرد، اگر کسی نباشد که بگوید: "تو تنها نیستی"، همه‌چیز، همان سیاهیِ بی‌پایان خواهد ماند. در این تاریکیِ سرد و بی‌رحم، تنها یک حمایت مالی، یک شانسِ شغلی، می‌تواند شعله‌ای کوچک از امید را در قلبم زنده نگه دارد.

التماس می‌کنم، تو که قلبت هنوز می‌تپد، دستم را بگیر!

تو که شاید هیچی نداری، ولی من را می‌بینی،  

تو که شاید چندان نمی‌دانی، ولی می‌فهمی،  

تو که شاید هیچ کاری نمی‌توانی، ولی می‌توانی حمایت کنی.

اگر اشکی در چشات جمع شد، اگر قلبی در سینه‌ات لرزید، بدان که این فریاد، از یک انسان شکسته‌ست که دیگر نمی‌داند چه کند. هر کمکی، هر حمایتی، هر شانسی که می‌دهی، مانند قطره‌ای از باران در بیابانِ خشکِ وجودم است. این التماس، فقط التماسِ یک نفسِ خسته‌ست؛ نفسی که دیگر نمی‌داند تا چه زمانی می‌تواند بکشد.

نگذار این تاریکی مرا ببلعد.

تو، تنها نور این شب‌های تار منی.  

لطفاً، حمایت کن.  

لطفاً، فراموش مرا نکن.  

لطفاً، بگو که هنوز امید هست.

https://takl.ink/CafePersia/  

www.coffeete.ir/Cafepersians